Müzikal aktivite oyuncağına heyecanla "Baa Baa Kara Koyun" un tekrarlayan melodisiyle vuran sekiz aylık çocuğum, kendi küçük dünyasına dalmış, sadece birkaç adım ötede mutlu bir şekilde çalıyor. Gözlerim sulanmış ve günün üçüncü kahvemde, titreyen bilgisayar ekranıma umutsuzca bakıyorum. Beyaz sayfa bana baktı ve ben iç geçirdim. Saat sabah 8 ve çok yorgunum. Hayat her zaman böyle değildi.
Bir yıl önce hala tam zamanlı işin sancıları içindeydim, ağır hamile olduğum için sabahın erken saatlerinde işe gidip gelmek için tren istasyonuna gidip doğum izni günlerini geri sayıyordum. O zamanlar ajans işime döneceğime dair hiçbir soru yoktu, ama dağınık bir ayrılık beni artık karşılayamayacağım bir dairede yaşamayı bıraktıktan sonra, 80 mil kuzeye memleketime geri taşınmak neredeyse bitmiş bir işti.
Durumun beni kırmasına izin vermemeye kararlı olarak, arkadaşlarımın ve ailemin desteğine dayandım ve her nasılsa ilk haftalarda yirmi dört saat beslenme, acımasız bez değiştirme ve uykusuzluktan kurtuldum. Üçüncü ve dördüncü aylar arasında bir yerde tekrar eski ben gibi hissetmeye başladım ve çalışmaya başlamaya hazırdım - ancak geri dönecek bir işim olmadığından ve birikimim çok az olduğundan, seçimlerim sınırlıydı. Sadece maaşımın tam zamanlı çocuk bakımına harcanması için işe dönmem pek mantıklı değildi. Serbest çalışmaya bir şans vermeye karar verdim.
Her yeni anne adayı gibi, bunu hallettiğimi sanıyordum, ama sadece birkaç hafta sonra, büyük planlarım etrafımda çöküyordu. Çok fazla uğraşmıştım ve o kadar çok topu havada tutmaya çalışmanın baskısı altında büküldüğümde, küçük bir arıza yaşıyormuşum gibi hissettim. Gerçekte, bunalmıştım ve bir şeyin vermesi gerektiğini biliyordum.
Günlük yaşamı yöneten alışkanlıkları dikkatlice geliştirdiğim için beş ay ileri gidin ve günlük yaşam sürekli devam eden bir iştir. Yol boyunca işe yarayan rutinleri keşfettim - örneğin erken kalkmak ve Ryder uyanmadan birkaç saat önce içeri girmek gibi - ve Ryder'ı dizimde dengelerken tek elle bir makale yazmaya çalışmak gibi işe yaramayanlar, sonuç bana kalıcı olarak yapışkan bir klavye bıraktı.
İş hayatı ile ev hayatı arasında sınırlar çizmek her zaman kolay olmuyor ve birçok serbest çalışan gibi ben de kapatmakta zorlanıyorum. Bir dizüstü bilgisayarım veya iPad'im olmasa da, iPhone'um e-postaya, Facebook'a ve Twitter'a hızlı erişim için sürekli olarak kol mesafesinde; zihnim başka bir yere odaklanmak gerektiğinde sürekli 'takılıyım'.
Suçluluk duyguları nadir değildir; çalışırken onunla daha fazla zaman geçirmem gerektiğinden endişeleniyorum; mola verdiğimde sürekli saat izliyorum. Bu sürekli bir hokkabazlıktır ve bazen her iki işi de özellikle iyi yapmadığımı hissediyorum. Yoldan geçen dışarıdakine ve bazı arkadaşlarıma göre hayatım bir düzende görünüyor, ama yüzeyin altında ayakta kalmak için çılgınca kürek çekiyorum.
Uyanık olduğumda, ya işime odaklandım ya da Ryder'a odaklandım. Aradaki zamanla çamaşır sepetinin taşmasını ve buzdolabının boş olmasını engellemeye çalışıyorum. Neredeyse her şeyden vazgeçtim.
Pratikte, şekerleme zamanları ve diğer bebek aktiviteleri etrafında oldukça iyi yapılandırılmış bir gün ayarlamak, verimliliğimi büyük ölçüde artırdı. Diğer evden çalışan ebeveynlerden oluşan bir destek ağını beslemek, günlük hayal kırıklıklarını hafifletmeme de yardımcı oldu ve bu, kısa sürede çok izole edici bir varoluş haline gelebilecek bir şeyden hoş bir kırılma oldu.
Yavaş yavaş bir yaşam temposunu benimsemeyi ve programımı bir anne olarak yeni rolüme uyacak şekilde gevşetmeyi öğrendim. Ryder'ın kreşe başlama zamanı hızla yaklaşırken ve bununla birlikte yepyeni bir dizi zorluk, gelecek hakkında iyimserim.
Çocuk sahibi olmak bir oyun değiştiricidir; küçük bir çocuğun taleplerini karşılarken alışılmadık çalışma saatlerine uyum sağlamak herkesi biraz çılgına çevirebilir; yine de kaçınılmaz dikkat dağıtıcı şeylere rağmen, ne zaman ve nasıl çalıştığımı kontrol etmek, serbest meslek kariyerimin en büyük faydalarından biri.
Kelimeler: Lisa Hassell
